Meðvirkni á vinnustað - "Opinberu stofnana veikin"

Ég gæti skrifað hundrað pistla um Frakkland; stútfulla af nostalgíu. Kaffi og matarboð vikunnar beindust þó inn á allt  aðrar slóðir og duttu ofan í umræðu um samskipti fólks á vinnustað/stöðum. Skemmtilegt eða leiðinlegt umræðuefni? Er ekki alveg viss. Allir hafa sína sögu að segja og allir hafa sína skoðun.

Mín persónulega skoðun er sú, að meðvirkni sé beinlínis innbundin í samfélagið á opinberum stofunum. Ég tek það fram að ég tala af reynslu. Og vel að merkja erum við  70% af vinkvennahópnum sem það gerum. Ber þessu hlutfalli skemmtilega saman við almennar tölur, en 70% útivinnandi kvenna vinnur hjá opinberri stofnun.

Hvernig lýsir þessi sjúkdómur sér svo?  Ótti við að tjá sig, innibyrgð reiði, vantraust, vanahegðun, ótti við breytingar, skortur á umbun og hvatningu, engin leið að koma málum áfram, lág laun og svo mætti lengi telja. Sérstakur kafli veikinnar eru millistjórnendur, en þeir eru misvel færir um að sinna sinni skyldu og svo eru þeir oft í erfiðri aðstöðu. Fyrir marga skapar ástandið, starfsleiða og koðnun í starfi eða hreinlega líkamleg veikindi.

Margir eiga þó erfitt með að hætta og sérstaklega konur, vegna þess að þrátt fyrir allt er opinber stofnun öruggur vinnustaður, (eða ætti alla vega að vera það)  miðað við lög og reglugerðir ...Vinkona mín ein hefur verið mjög tvístígandi um að hætta hjá sinni stofnun, en hún er mjög hæf og vel menntuð. Hún þorir ekki. Stundum veistu hvað þú hefur, en veist ekki hvað þú færð. Þetta er píulítið eins og að losa sig úr hjónabandi...

Læt fylgja hér með myndir helgarinnar. Bjartsýni og þrautseigja hefur jú einkennt okkur íslendinga segja þeir og við vinkonur létum ekki okkar eftir liggja. Ákveðnar í að njóta sólarinnar á Laugardaginn  langt fram eftir kvöldi og slaka hvergi. Göngutúrinn á Sunnudaginn, eftir gamalli flugbraut á Keflavíkurvelli var mjög hvetjandi á móti vindi....