Tvö kíló af kókaíni bjarga lífi manns.

Sérkennilegt hvað hann er fljótur að átta sig hann Kalli Bjarni. Umhendis búinn að senda mömmu sinni bréf og farinn að hugsa um að stunda forvarnarstarf. Skjótt skipast veður í lofti. Hann er fullorðinn maður, sem enginn getur stoppað af nema hann sjálfur. Verst að þurfa alltaf að drýgja einhverja stóra "hetjudáð" til að fá stopparann á.

Það er fátt annað forvarnarstarf sem dugir í raun, heldur en nákvæmlega það sem forseti vor (en ekki ríkisstjórn) sagði svo einfaldlega frá hér um daginn. Samvistir með fjölskyldu. Einfaldar, hversdagslegar og óýktar. Það sem þó gleymist of oft er það, að fjölskyldan er stundum ekki fær um síkar athafnir af ýmsum ásæðum. Sögu sem endurtekur sig kynslóð fram af kynslóð, veikindi, fíkn, eða annars konar óregla. Þar þarf samfélagið að bregðast við á réttan hátt...

Hver er sá rétti háttur? Um það er alltaf deilt. Það má ekki gera börn að blórabögglum og dæma þau sem óþekktarorma og glæpamenn. Það er glæpur út af fyrir sig. Það þarf að vinna með fjölskyldur saman. Gera það vel og almennilega. Þar er pottur brotinn.

Börnin fremja sín óþekktarstrik, í leit að stoppinu. Við getum hlustað á meðan þau eru enn í umsjá fullorðinna. Þeir fullorðnu verða víst að finna sinn botn og það hefur Kalli Bjarni gert núna etv. amk. að eigin sögn. En hann á líka börn og forvarnarstarf hans ætti að vera hjá sinni fjölskyldu no.1.

Svo mörg voru þau orð. 

 

Athugasemdir

[Jens Guð, 6.6.2007 kl. 23:08]

Góð hugleiðing.