En ef hann hefði ekki átt konu?

Sá í gærkveldi viðtal við mann sem hafði lent í vinnuslysi og kvað hann farir sínar ekki sléttar, fjárhagslega og væri á framfæri konu sinnar.

Það er augljóst að pottur er brotinn í okkar tryggingakerfi og gætu vafalítið margir sagt sína sögu af því. Þegar slys ber að höndum, er það áfall fyrir alla fjölskylduna. Álagið eykst á alla, lífsmynstrið breystist og óvissa um framtíðina verður viðvarandi.

Þetta hef ég reynt sjálf sem maki.

Áfallatryggingasjóður, sá er ég heyrði fyrst minnst á þarna í fréttinni væri tvímælalaust stór bót. Það að létta byrðar fjölskyldunnar með þeim hætti er mannúðleg ráðstöfun. Sem betur fer er aðgengi að góðri endurhæfingu fyrir þann sem lendir í slysi þokkalegt, en aðstandendur mæta afgangi og etv. skilningsleysi.

Hjónabönd hafa ekki alltaf haldið það álag sem slys hefur í för  með sér. Sé fjölskyldunni tryggðu fjárhagsleg afkoma í kjölfar þess, til 5 ára eins og mér skildist að væri á teikniborðinu, myndi það muna öllu. Hitt er svo annað hvernig fólk tekst á við andlegar afleiðingar áfallana, en kefið mætti a.m.k á einhvern hátt viðurkenna tilvist maka og barna, sem aðstandenda.

En ef þessi maður sem rætt var við hefði ekki átt konu, hvað þá?