Elísabet og ástin.

Ég las viðtal um helgina við Elísabetu Jökuls, þar sem hún segir frá nýju bókinni sinni. Hún fjallar víst á opinskáan hátt um ást þá er hún lagði á músikalskan hattagerðamann frá New York. Í það minnsta hitti hún manninn þar og tókust með þeim ástríðufullar ástir. Elísabet bauð manninum til Íslands og svo hvarf hann...

Rithöfundurinn góði, Elísabet Jökulsdóttir hefur fyrir löngu skapað sér algera sérstöðu. Hún vinnur úr lífi sínu á sérstæðan hátt í gegnum skrifin og þannig höfum við fengið að ganga með henni lífsveginn að hluta.

Ég gat þó ekki varist því að finna til örlítillar sorgar við lestur viðtalsins, þar sem mér finnst Elísabet dæma sig fullhart fyrir það eitt að hafa orðið yfir sig ásfangin og langað til að njóta kynlífs oft og lengi á þeim tíma. Hún fór síðan og sótti fundi ástar og kynlífsfíkla.

Mér rann hálf til rifja að allt skuli vera hægt að skilgreina sem fíkn. Einnig það að verða eðlilega ástfanginn og lifa í þeim töfraheimi sem verður til í þeirri orku. 

Elísabet segir í viðtalinu að hún sé nú komin með lyklavöldin að eigin lífi í sínar hendur, sem hlýtur að vera gott.

Hvernig eru þá  mörkin í þessu. Hvað er eðlilegt ástarsamband?

Og Elísabet, ef maðurinn fór án þess að segja einu sinni bless og útskýra af hverju hann vildi eða þyrfit að yfirgefa sviðið. Án þess að skilja eftir nokkra vísbendingu um hvar hann yrði að finna. Er þá ekki alveg eins eitthvað "að" hjá honum?